zawsze miłość

"Żegnam cię Lotto! Żegnam na zawsze!" to ostatnie słowa człowieka zakochanego, dla którego miłość stała się absolutem. Dla Wertera Lotta była całym światem. Tak kocha romantyczny kochanek, który nareszcie odnalazł bliźniaczą duszę. Niebo i piekło miłości... Uniesienia miłosne i katusze człowieka odtrąconego... Klasyczny trójkąt... Konflikt uczucia i rozumu... Czy Goethe wiedział, jak bardzo swoim utworem...

„Pogrążony w ciemnościach Harvey przygląda się jej choreografii. Jest urzeczony jej gracją. Muzyka przybiera na tempie, a Fiona przyspiesza. Zrzuca z siebie szlafrok. Jest teraz kompletnie naga. Zaczyna pieścić drugą pierś, wzdychając z przyjemnością." Fiona często jeździ w delegacje. Dzięki wideo rozmowom, jej związek na odległość z Harvey'em kwitnie. Pomimo fizycznego dystansu, zabawianie się za...

Antosia, jej babka i jej matka — wszystkie odznaczały się pięknością. Z powodu wdzięków przyroda skazywała niejako te kobiety na heteryzm. W społeczeństwach, stojących energicznie przy związkach rodzinnych, wdzięki niewiasty nie zdają się być pożądane; atakują one bowiem niejako zdrowie psychologicznej matki pokoleń. Hałastrowiczówną była pięknością, ściągającą do siebie tłumy — pięknością, która wyrażała...

Dzieje grzechu to z pewnością powieść odbiegająca od poznawanych w szkole utworów Żeromskiego jak "Syzyfowe prace", "Ludzie bezdomni" czy "Przedwiośnie". W wymienionych lekturach mamy co prawda do czynienia z charakterystyką postaci, jednak utwory w głównej mierze zajmują się tematyką społeczno-polityczną tak charakterystyczną dla twórczości autora (proces rusyfikacji czy problem rewolucji). Co do...

„Przyglądała się, jak się porusza w przestrzeni za barem. Jego długie, zgrabne palce przygotowywały kawę. Zapatrzyła się na nie i zaczęła sobie wyobrażać, jakby to było, gdyby tymi palcami błądził po jej nagiej, rozgrzanej skórze. Tak, zdecydowanie na nią działał. Chciałaby sprawdzić, jaki jest w łóżku. Ale pomyślała, że facet zapewne ma żonę i rodzinę, a z takimi nie sypiała. Przynajmniej się starała....

„– Zawsze tyle gadasz? – rzucił, a ona parsknęła. – A ty zawsze jesteś takim bucem? – odwarknęła zirytowana jego tonem. Zatrzymał się nagle, złapał ją za ramię i nachylił się tak, że prawie dotknął jej policzka nosem. Wciągnęła głęboko powietrze, pachniał lasem, niczym innym. Zapach mchu, kory, liści, deszczu. Zamarła, a gdy powietrze z jego ust owiało ciepłem jej policzek, zadrżała. Musiał to wyczuć,...