smiac

Fragment: "— Tere fere kuku, strzela baba z łuku! Powiadam do niej: A my, z mężem pani, przepędzamy bardzo przyjemnie czas w Ouchy. Wielce to sympatyczny człowiek. A ona, jak pocznie się śmiać, aż się zanosi. Ot, figlarz inżynier! Taż to wcale nie jego żona, a stryjeczna bratowa. On kawaler, nigdy nie miał żony. Patrzajcie, jaki brygand, ha? Jadwiga zbladła, Ryta posmutniała, a pani Kon zaczerwieniła...

Ponadczasowy, refleksyjny, błyskotliwie napisany tekst. Przypadkowe spotkanie na dworcu w Monachium staje się pretekstem do interesujących rozważań o sprawach dużych i małych. O życiu po prostu. Wielkie ideały i codzienna szamotanina. Co zostaje z ideałów młodości w dorosłym, dojrzałym życiu. Ile przyjaźni ocaleje? Na ile okażemy się sami przed sobą koniunkturalistami, konformistami? Oprócz scen refleksyjnych...