niewyobrazalny

Wiersze „Bezkresu” Magdaleny Marciak doskonale wpisują się w słowa Ernesta Brylla, że: „poezja mówi o rzeczach, które bolą, które są smutne”. Śmierć najbliższej osoby, z którą łączyły nas wyjątkowo silnie emocjonalne więzy, to niewyobrażalny ból, z którym autorka próbuje się wciąż i wciąż pogodzić. Ta poezja zadaje pytania, kłębi w sercu tęsknotę, przywołuje wspomnienia, ale i refleksje o kruchości...

Od wczesnego dzieciństwa Amber widzi szkaradne, przerażające stwory, które wchodząc w jej ciało, powodują niewyobrażalny ból. Oczywiście w ich istnienie nikt nie wierzy, a psychiatrzy przez lata bezskutecznie poszukują przyczyny kończących się samookaleczeniami ataków, gdy nieszczęsna ofiara usiłuje wydrzeć TO ze swojego wnętrza. Rodzice są zrozpaczeni cierpieniem córki, a brat jest szykanowany w szkole...