mrok

Ciążyły mi dotkliwie wszystkie moje emocjonalne uwikłania, intelektualne rozterki, duchowe rozdroża oraz konformistyczne i neurotyczne przyzwyczajenia, prowadzące zawsze do egzystencjonalnego zapętlenia. Potrzebowałem zmiany. Pogrążony w tej potrzebie, obserwowałem mijające dni i wiedziałem, że nie ma dla mnie powrotnej drogi. Miałem pewność, że nie będę już tym, kim byłem i albo stanę w miejscu, stopniowo...

Idąc nocą opustoszałą ulicą czujemy niepokój i strach, jednak nasze obawy rozpraszają się, gdy zerkamy na rozświetlone okna mijanych budynków. Światła rozpraszają mrok, przyciągają spojrzenie i dają poczucie bezpieczeństwa. Dają pewność, że ktoś jest w pobliżu. Zdaje się, że na wyciągniecie ręki. Za szybą. Tak blisko, a zarazem tak daleko. Nie znamy jego życia, nie znamy jego uczuć, jednak ten ktoś,...