milcz

Intuicyjny poemat filozoficzno — epicki. Prężność mej istoty jest nieodpartą oczywistością żebraczej aparycji. Kocham ludzi, tylko oni jeszcze tego nie wiedzą. Książkę, w drugiej części, dopełniają wiersze meblujące. Ćwicz swoje serce w dobroci, nie zwołuj ludzi, nie życz im, milcz swój los do końca. Nie ma przyjaciół ten, kto pragnie żyć.

Do napisania tych wspomnień skłoniła mnie rodzina. Zwykle potrzeba taka wyłaniała się regularnie w trakcie naszych spotkań, kiedy to wspominaliśmy dziadków, rodziców i nas samych, przywołując z pamięci wydarzenia, anegdoty i zwykle zabawne epizody z dawnych lat. Wtedy też wychodziło na jaw, że pamiętam znacznie więcej niż inni, z racji swojego starszeństwa i niezwykle żywej pamięci. I w końcu padła...

Pewnego dnia Mateusz i Michał, nastoletni chłopcy, naruszają ciągłość czasu i przenoszą się do tajemniczego świata, któremu zagraża ogromne niebezpieczeństwo... Przyjaciele, czując się odpowiedzialnymi za los poddanych króla Zolena i chcąc wrócić do własnego świata, decydują się zmierzyć z potężnym Duchem Czasu. Zanim to jednak nastąpi, przejdą szkolenie pod okiem mistrza Dobrama w Szkole Mądrości...