bezkres

Wiersze „Bezkresu” Magdaleny Marciak doskonale wpisują się w słowa Ernesta Brylla, że: „poezja mówi o rzeczach, które bolą, które są smutne”. Śmierć najbliższej osoby, z którą łączyły nas wyjątkowo silnie emocjonalne więzy, to niewyobrażalny ból, z którym autorka próbuje się wciąż i wciąż pogodzić. Ta poezja zadaje pytania, kłębi w sercu tęsknotę, przywołuje wspomnienia, ale i refleksje o kruchości...

Na skrzydłach słów, niesieni w bezkres dni, pędzimy przed siebie, daleko za sobą zostawiając zwątpienie. Marzenia niosą nad szczyty bezsilności, powodując przypływ szczęścia, uśmiechu i radości. Smutek to tylko chwila słabości, element układanki niezbędny do złożenia pięknej całości. Niech te kilka wersów da Wam do myślenia, bo wszystko żyje w naszej głowie — zarówno przyszłość, jak i wspomnienia....